Cambodja en Vietnam

Hey allemaal!

Ik blijf het zeggen, maar het is waar: het is weer een hele lange tijd geleden dat jullie iets van ons hebben gehoord en er is weer een boel gebeurd. Inmiddels zitten we in Halong Bay, de plaats van het 7e natuurlijke wereldwonder. Maar laat ik beginnen waar we de vorige keer zijn geëindigd.

De ochtend na ons laatste reisverslag begon vroeg; we werden opgehaald bij het hotel door een túk-túk driver die ons die dag door het Angkor-gebied zou rijden. Angkor Wat is verreweg het meest bekend, maar is eigenlijk maar één van de tempels (Weliswaar ‘by far’ de grootste, maar toch). Angkor was eigenlijk de naam van het oude Khmer rijk wat op zijn hoogtepunt een groot deel van Zuidoost Azië besloeg, met zijn hoofdstad in dit gebied.
Mijn mening over het Angkor-gebied is voor een deel hetzelfde als zoveel superbekende plaatsen; enorm tof en echt een must-see, maar een beetje overrated en overspoeld met toeristen. We kwamen daar vroeg aan zodat we de zon zouden zien opkomen achter Angkor Wat en de toeristendrukte zouden vermijden. Nou, die zon die kwam inderdaad op, daar hadden ze gelijk in en het was prachtig, maar welke toeristendrukte zouden we ook alweer vermijden? Ik heb nog nooit zoveel camerageile Aziaten op één plek gezien. En om de één of ander onzinnige reden hebben ze ook nog eens deze werelderfgoedlijst-genoteerde plek laten overspoelen door locals die denken als jij al drie keer met veel moeite ansichtkaartverkopers van je af hebt weten te slaan, je hun ansichtkaarten wél wilt kopen (uhm… NEE). Of jou koste wat het kost net zo lang blijven volgen en tegen je aan blijven praten (terwijl jij voor de eerste keer in je leven iets als Angkor Wat ziet en dus gewoon eventjes wil kijken), totdat je zegt dat je heel misschien straks wel even langskomt om wat te eten als ze nu gewoon even OPDONDEREN.

OK, voor zover mijn gehaat over verkopers en die dag. Verder was het echt adembenemend om te aanschouwen! De grootsheid van alles, maar dan ook echt ALLES, zonder ook maar ergens het detail te verliezen, want overal was aandacht aan besteed.
Nadat ik apen had gespot die Angkor Wat als hun persoonlijke speeltuin gebruikten, en Kristian zover had gekregen om mij te geloven en ze ook met zijn eigen ogen had aanschouwd, was de rest van het Angkor-gebied aan de beurt. Aan het eind van de dag werden we weer netjes thuisgebracht door de túk-túk driver. We waren moe en voldaan, maar hadden voor een tijdje wel genoeg tempels gezien.

De rest van de dagen in Siem Reap hebben we redelijk rustig aan gedaan, nog onze voeten laten schoonvreten door ermee in een bad vol visjes te stappen die vervolgens de hele tijd in je voeten happen (volgens mij eten die visjes je dode huidcellen op).

Toen was Phnom Penh (de hoofdstad van Cambodja) aan de beurt. Hier zijn we met de bus vanuit Siem Reap naartoe gereden. Phnom Penh is de hoofdstad van Cambodja en dus echt een stuk groter dan Siem Reap, maar ook een stuk ‘levendiger’ dan Siem Reap. Wat ik daarmee bedoel, is dat je er meer het “echte leven” ziet, terwijl Siem Reap eigenlijk een soort stad lijkt die hoofdzakelijk bestaat door het Angkor-gebied en het daarmee samenhangende toerisme. Wat verder opvalt is dat je niet echt van een centrum kan spreken in veel steden die wij hier bezoeken. De toeristische plekken liggen bijna lukraak uitgestrooid over de stad, waardoor je vaak met een túk-túk of achterop de brommer van A naar B moet komen.
In Phnom Penh hebben we veel dingen bezocht, waaronder plaatsen die te maken hebben met de Rode Khmer; de communistische partij onder leiding van Pol Pot die het hebben “gepresteerd” om binnen 3 jaar minstens (de exacte getallen zijn nog steeds onbekend) 1,7 miljoen Cambodjaanse burgers te vermoorden, grofweg een derde van de bevolking, dit vaak op de meest gruwelijke wijze. Het dragen van een bril was vaak al genoeg om uiteindelijk, na maanden opgesloten en gemarteld te worden, ter dood te worden gebracht. We hebben onder andere de Killing Fields bezocht, een van de vele plaatsen waar massagraven zijn gevonden. We hadden het terrein veel groter verwacht dan het was, dit komt waarschijnlijk omdat we in West-Europa “gewend” zijn om enorme oorlogsbegraafplaatsen en concentratiekampen te zien, de Killing Fields waren veel kleinschaliger, maar minstens net zo indrukwekkend. In het midden van het terrein hebben ze een monument geplaatst (een soort glazen vitrine) waar ze ongeveer 8.000 schedels in hebben geplaatst. Verder zijn we ook nog naar het Tuol Sleng museum geweest, wat vroeger eerst een Chinese school was maar later is getransformeerd in dé gevangenis waar de Rode Khmer mensen opsloot en vreselijke martelmethodes op hun uitoefenden. Deze plaatsen waren absoluut niet leuk om te bezoeken, maar wel enorm indrukwekkend om te zien.

Na een paar dagen Phnom Penh hebben we de bus naar Ho Chi Minh City gepakt. Na we bij het verlaten van Cambodja tot onze verbazing onze vingerafdrukken moesten laten scannen en een tijd voor de grens van Vietnam te hebben gewacht, ging het allemaal verassend soepel en konden we deze keer zonder douanebeambten om te kopen gewoon doorlopen.
Ho Chi Minh City (Saigon), wat een stad. De straten worden altijd, op elk uur van de dag (of nacht), overspoeld door brommertjes die echt alle regels aan hun laars lappen, en toch gaat alles goed. Tip: kijk echt even de Vietnam special van Top Gear (http://www.topgear.com/uk/tv-show/series-12/episode-8), dan krijg je een goed beeld!

In Ho Chi Minh City hebben we een dag trip over de Mekong delta geboekt. De Mekong rivier is een van de langste rivieren ter wereld, hij heeft zijn oorsprong in het Himalaya-gebergte in Tibet, loopt helemaal door Zuidoost Azië en mondt tenslotte uit in Zuid-Vietnam, waar die in allemaal kleine aftakkingen naar de zee stroomt. We zijn met een boot door de delta gevaren, hebben een ‘floating market’ bezocht, rijstwijn achterover getikt bij een fabriekje waar ze echt alles met rijst doen, geluncht aan het water en met een roeiboot een stukje over de rivier gevaren. En dit alles op Kristians verjaardag. Want ja, onze Kristianneman werd 19 die dag! Ik heb hem als passend cadeau, en als herinnering aan de “mooie” tijd die we er hebben gehad, een fles echte Bundaberg Rum gegeven! (weten jullie nog? Waar we die baan hadden… Oh nee toch niet :S) Daarnaast gaan we ook Olifantrijden in Chang Mai, Noord-Thailand!

Verder hebben we ook nog een tour naar de Cu Chi Tunnels gedaan. Dit is een enorm tunnelcomplex (in totaal meer dan 300 km ondergrondse tunnels) vlakbij Ho Chi Minh City waar de plaatselijke bevolking onderdook en hun verzet plande, eerst tegen de Fransen (Vietnam was een kolonie) en later tegen de Amerikanen. Hier zijn we rondgeleid, werd ons de manier van oorlogvoeren uitgelegd met alle leuke guerilla-boobytraps die werden gebruikt, heb ik nog in een Fox Hole gezeten (zie foto), en mochten we zelf ook door 100m tunnel lopen. Deze hadden ze, speciaal voor de toeristen, wel wat groter gemaakt en dat is maar goed ook, want anders hadden wij er echt niet doorheen gekund (Kristian loopt nog steeds met een wond op z’n rug rond :P). Ik vond het in ieder geval tof om te ervaren! Op dit terrein is ook de enige ‘shooting range’ die publiekelijk gebruikt mag worden in Vietnam. Hier kan je als toerist ook schieten met wapens uit de Vietnamoorlog, zoals de AK-47, M16 en zelfs de M60. Daarnaast was een restaurantje en was een pauzemoment waar je dus de mogelijkheid had om te schieten. Dit hebben wij toch maar niet gedaan, het was redelijk duur en we hadden ook niet genoeg geld bij ons. Nou, ik moet bekennen dat ik nog nooit NAAST een plek heb gestaan waar ze met volautomatische machinegeweren staan te schieten, maar dat gaat HARD!!! Echt, zo hard kun je Call of Duty niet uit je speakers laten komen! Voor ons, jongens uit het vredige Nederland, is dit wel een beetje raar, dat ze hier toeristen zo maar met AK-47’s te laten schieten. Maar een ding moet ik ze wel meegeven; het geeft wel iets extra’s als je zo door de bossen en tunnels loopt en je in de verte geschiet hoort.

Die avond om 23:00 ging onze trein naar Danang, wat dus betekende dat we in de nachttrein zaten. Daarom hadden we de goedkoopste bed optie genomen, wat betekende dat we in een cabine met aan elke kant 3 bedden boven elkaar zaten, op de bovenste bedden om precies te zijn. Dit is een hele aparte, maar wel erg leuke ervaring, want je zit echt tussen de locals in de trein, met kinderen die heel intrigerend naar je staan te kijken, of juist giechelend elkaar in jou richting duwen. Wat mij trouwens verbaast is hoe (relatief) goed de mensen hier Engels spreken. Met veel mensen kun je wel een paar woordjes wisselen en jezelf verstaanbaar maken, en anders roepen ze er iemand bij die het wel snapt.

We kwamen in de middag aan in Danang, waar we 1 nacht zijn verbleven om daarna door te reizen naar Hoi An. En wel op een heel speciale manier. De dag dat we aankwamen in Danang hebben twee mannen ons op de motor naar het hotel gebracht, waar ze vertelde dat ze van de easy-rider organisatie waren en motorbike-tours deden; mensen en bepakking achterop en gewoon touren door Vietnam! Ontzettend aardige mannen, en na veel nadenken hebben we besloten om dit ook een dag te doen. Ze hebben ons een dag meegenomen, allemaal dingen laten zien en verteld, echt een geweldige tijd. Ik vond het erg jammer toen ze ons in Hoi An afzette en we niet een paar dagen door Vietnam konden rijden. Maar goed, ik hoop echt voor de volgende keer, dat het financieel echt mogelijk is om dit een paar dagen te doen.

Hoi An is een heel erg oud dorpje, wat op de werelderfgoedlijst staat en er daarom nog uitziet als een oud-koloniaal/Vietnamees dorpje. Hier heeft Kristian, als cadeau van z’n ouders voor z’n verjaardag, zich een maatpak laten aanmeten (zie foto) . Dit is namelijk een van de dingen waar Hoi An bekend om staat, er zitten dan ook overal kleermakerzaken. We hebben een erg leuke tijd gehad, door straatjes lopen en we zijn nog naar het strand geweest. HEERLIJK!

Maar ja, overal komt een eind aan en dus hebben we na een paar dagen relaxen in Hoi An de bus naar Hué gepakt, de oude koningsstad. Ook een leuke tijd gehad, op de dag nadat we besloten om eens leuk op z’n Nederlands fietsen te gaan huren. Het weer bleek namelijk ook nogal Hollands uit te pakken. REGEN. Eerst hebben we nog heel leuk door het oude centrum heen kunnen rijden, soms eventjes stoppen voor een buitje, maar toen begon het pas echt! Wat nog vervelender was, is dat we die klote fietsen hadden, waardoor als we een taxi terug naar het hotel wilden nemen we nog zaten opgescheept met die fietsen. Na een uur KEIHARDE regen (gelukkig zaten we ergens in een cafeetje langs de weg), ging het gelukkig wat minder hard regenen, hebben we een mooie stippeltjes-poncho gekocht en zijn we terug naar het hotel gefietst.

Na Hué hebben we de trein naar Hanoi gepakt, weer een nachttrein, waar je letterlijk op een houten plank sliep met een deurmat ertussen. De dag erop zijn we in Hanoi uitgestapt, behoorlijk moe, en hebben we niet veel meer gedaan dan in onze hotelkamer geweest en even naar buiten om ergens wat te gaan eten. Gisteren zijn we aangekomen in Halong Bay! Dit wordt, zoals ik al zei, het 7e natuurlijk wereldwonder genoemd. Het is een enorme groep (1963!!!) eilanden die als bergen uit zee rijzen. Vanuit de hotelkamer waar we nu zitten hebben we hier uitzicht op. Gisteren hebben we hier een boot tour doorheen gedaan, dit was echt AWESOME!!! Morgen helaas weer terug naar Hanoi, van daaruit pakken we de dag erna de bus naar Vientiane, Laos, die 24 uur duurt en overal op internet de ‘Bus of Hell’ wordt genoemd (gelukkig is dit de laatste paar jaar wel flink verbeterd, maar het is toch best grappig om de verhalen op internet te lezen :P).

Allemaal de groeten,

LATER!!!